Toen er aan Piet gevraagd werd of hij niet 'ns zin had om een keer de Alpha-cursus te volgen, reageerde hij alsof hem gevraagd werd iets krankzinnigs te doen. "Nee, hou op... da's niks voor mij". "Maar het is écht de moeite waard" drong zijn zwager aan, die zelf de cursus gedaan had. "Nee, geen denken aan". Het stond vast voor Piet; geloven was niks voor hem.
Piet was op dat moment al zeker zo'n 14 jaar ernstig ziek en speelde al minstens een jaar of 4, 5 mee "in blessuretijd", zoals hij het zelf altijd noemde. De doktoren stonden er keer op keer versteld van hoe hij er steeds maar weer bovenop krabbelde, terwijl de "officiële speeltijd" al lang verstreken was. Piet had een ernstige vorm van COPD en werd ontelbare keren in allerijl naar het ziekenhuis gereden, waar men hem dan redde van de verstikkingsdood. Hij onderging twee zeer ingrijpende longoperaties en hield steeds dapper stand.
Elke jaar, als de cursussen weer van start gingen, vroeg Piet's zwager of zijn mening met betrekking tot de cursus al veranderd was. En telkens kreeg hij nul op het request, totdat Piet in het najaar van 2014 tot ieders verbazing ineens 'ja' zei op jaarlijks terugkerende vraag. Toen in januari de cursussen van start gingen was zijn lichamelijke conditie zó slecht geworden dat hij moest afzeggen. Nu wilde hij wel, maar kon niet meer.
"Nu wilde hij wel, maar kon niet meer."
Er ging weer een jaar voorbij. Op weg naar een van de regelmatige familiebezoekjes bedacht Piet's zwager zich dat het nu geen zin meer had om het nog te vragen. Piet's lichamelijke conditie was er in dat jaar niet beter op geworden. Integendeel. Hij was gekluisterd aan zijn bed, dat in de huiskamer stond. De beklimming van de trap in huis was al jaren een 'Mount Everest expeditie' geweest en de zuurstofslang zijn onmisbare levensader geworden. Eén, die niet meer tijdelijk door portable zuurstofflesjes kon worden vervangen.
"Maar waarom dan niet digitaal?"
"Maar waarom dan niet digitaal?" vroeg zijn zwager zich af. Piet vond het een prima idee om vanuit Leiderdorp, aan de zuurstofslang, vanaf zijn bed via Skype op de computer de cursus in Rijnsburg te volgen. En zo werd Piet in 2016 de eerste 'digitale' Alpha-cursist van Rijnsburg. Misschien wel van de wereld. Wekelijks volgde hij, als zijn toestand dat ook maar enigszins toeliet, de inleidingen en de gesprekken erna. Deed, waar hij kon, actief mee met de discussies. Hij keek er zelfs steeds naar uit. Zijn wél gelovende vrouw Beppie, zat naast hem, stilletjes meeluisterend buiten het zicht van de camera.
In januari 2017 ging Piet op herhaling en in het Alpha weekend liet hij 'digitaal' voor zich bidden toen daar tijdens de ministry gelegenheid voor was. Piet's zwager, die al jaren in de leiding van de Alpha zat, had de eer dit voor hem te mogen doen.
Later zouden ze nog vaker met elkaar bidden, zou Piet gaan houden van het gebed en van het met elkaar zingen van Opwekkingsliederen. In zijn laatste tien maanden lag hij zeven keer in het ziekenhuis en wanneer het kon liet hij zich daar naar de kerkdienst brengen.
Op 20 oktober 2017 overleed Piet na ruim twintig jaar ziek te zijn geweest. Vier weken voordat hij overleed liet hij zich dopen en op zijn overlijdensbericht werd Gods naam genoemd. Iets wat iedereen tijdens zijn 71 jaar durende leven voor onmogelijk gehouden had.
namens Piet Pracht
Leiderdorp