Van jongs af aan had ik een onbevangen blij geloof. Mijn moeder was daarin degene die dat had overgebracht. Haar mooie liedjes die ze 's avonds zong voor het slapen gaan straalden dat ook uit, maar ook haar hele houding in het leven.

Wanneer een ander ons wees op de slechte dingen die christenen deden, om aan te geven dat het geloof niets was, zei ze dat je niet naar de fouten van christenen maar naar Christus zelf moest kijken. Ik was gelukkig in mijn geloof en deed op mijn 18e belijdenis.

Jong trouwde ik met mijn, nog steeds grote liefde van school. Hij was gelovig opgevoed maar strenger dan ik. Voelde er niets bij en bleek echt niet te willen. Ik begreep het niet, aanvaardde dat niet zomaar, want als je van elkaar houdt dan gun je de ander toch ook dat blije, mooie gevoel. Dacht dat ik dat over kon brengen. Dat ging dus niet. Dan kon er ineens een 'muur' tussen ons zijn, werden geloofsdingen op wetenschappelijke manieren uitgelegd. Ik kon er niet mee omgaan. Kroop in mijzelf, bleef bidden en geloven maar ging niet meer naar de kerk. De jaren gingen voorbij. Ik voelde wel een gemis, net of ik een extra dimensie miste. Wanneer ik eens in een kerk was, voor een doop of begrafenis, moest ik altijd huilen bij de liederen. Dan kwam er een heimwee gevoel naar boven.

Toen was er die ochtend bij mijn getrouwde dochter. We zaten aan de koffie, ook met een vriendin van haar. Het gesprek kwam op het geloof en ik vertelde dat ik altijd moest huilen in de kerk, over de heimwee naar het gevoel dat ik vroeger had etc. Die vriendin zei: "Waarom gaan jullie niet samen naar de Alpha en bid je God om voor Hans te zorgen”.  Dat laatste gaf ineens het besef, ik mag voor het geloof gaan. Ik hoef niet mijn man het geloof bij te brengen. God zelf zal voor hem zorgen. Ik ging naar de Alpha, samen met mijn dochter, die dat weer uit liefde voor mij deed.

Grappig, omdat er over de Alpha cursus dingen stonden als, ‘wilt u meer over God weten?’ was mijn verwachting dat er misschien wel zwervers of daklozen zouden komen maar er waren toch vooral mensen die bekend waren met het geloof.

Wat een liefdevol warm welkom kregen we 9x op woensdagmorgen in de Voorhof (en 1x een weekend op een plekje in Den Haag). Heerlijk gedekte ontbijttafels waar we elke keer een speciaal ontbijt kregen. Ontspannen gesprekken gedurende het eten. We leerden elkaar een beetje kennen. Na het ontbijt kregen we een lezing, elke keer een ander onderwerp zoals bijv. wie is Jezus, Bidden, Bijbel lezen.  Na zo'n lezing gingen we in kleine groepjes naar aparte ruimtes waar we met 2 gespreksleidsters er verder over praatten. Dat was heel bijzonder want gedurende die cursusweken leerden we elkaar steeds dieper kennen.

Al de eerste keer maakte dit praten over geloof, het delen, veel los bij mij. Heel sterk was het gevoel van  'thuiskomen'. Wat was het mooi om over mijn diepe gevoel te kunnen en durven praten. Het vertrouwen binnen de groep was er en natuurlijk groeit dat gedurende de cursus. Zo mooi dat wanneer je elkaar later ontmoet dat bijzondere gevoel er blijft, dat je samen iets deelt.

Na een aantal cursusdagen waagde ik de gok. Ik ging voor het eerst hier naar de kerk. Bij het uitgaan van de kerk zag een van mijn gespreksleidsters mij en riep uit “Erica!!! wat fijn dat je er bent”. Oh, wat was ik blij, had in de kerk gezeten waar ik niemand kende en ineens was zij er en blij met mij. Ik ging op vleugels naar huis. De week erna ging ik weer en vanuit de verte zwaaide mijn alphaleidster weer blij naar mij. Wat blijkt het belangrijk en heerlijk om bekenden te zien. Inmiddels, al weer 12 jaar verder, voelt de gemeente als een familie van God.

Ben nog steeds dankbaar voor het advies om naar de Alpha te gaan. Het heeft mij thuisgebracht. Het loslaten van mijn man bleek het juiste. Het accepteren en respecteren van elkaar is belangrijk. Toen hij voelde dat ik hem hierin losliet, vond hij het fijn dat ik happy was in mijn geloof.

We kunnen dus niet alles samen delen maar het is zo het is en.... God zorgt voor hem! En ik... ik kreeg een geweldige partner in geloof, mijn dochter.

Erica Douma
Rijnsburg